De genocide vernietigt dromen, niet alleen levens
OPINIE
De genocide doodt dromen, niet alleen mensen. Op 18 oktober doodde een Israëlische bom de Palestijnse kunstenaar Mahasen al-Khateeb, haar kunst, haar dromen en haar ambities. De laatste illustratie die door Mahasen Al-Khateeb werd gepubliceerd, toonde Shaban Al-Dalou die brandde in de tuin van het Al Aqsa-ziekenhuis.
In de afgelopen 20 jaar heb ik een serie gedichten geschreven. Ik heb ze opgeborgen in een map, dromend van de publicatie ervan, vergezeld van illustraties die elk gedicht tot leven zouden brengen. Ik had iemand nodig om mijn woorden om te zetten in krachtige beelden.
Op een oktoberavond eerder dit jaar scrolde ik door Instagram en kwam ik een prachtig beeld tegen van de Palestijnse journalist Wael Dahdouh die zijn dochter omarmde. Het was het werk van Mahasen al-Khateeb, een van de meest productieve kunstenaars van Gaza. Een post leidde tot de volgende en al snel werd ik diep in haar kunst getrokken.
Tot dat moment had ik nog nooit van haar gehoord. Maar hoe meer tijd ik op haar pagina doorbracht, hoe meer ik me verbonden voelde met haar eenvoudige maar krachtige en levendige tekeningen. Zoals de meeste van haar volgers voelde ik dat de kunst die Mahasen maakte, een snaar diep binnenin raakte. Later vroeg ik me af of het tijd was om mijn oude map op te halen en de bijna vergeten droom van het publiceren van mijn werken nieuw leven in te blazen. Misschien kon Mahasen ze illustreren?
Ik maakte snel een notitie van haar naam op mijn telefoon en besloot contact met haar op te nemen zodra de oorlog zou eindigen, enthousiast over de mogelijkheid om met haar samen te werken.
Slechts enkele dagen later, in de nacht van 18 oktober, lanceerde Israël een luchtaanval en doodde Mahasen. Ze is een van de tientallen kunstenaars, ontwerpers en documentairemakers die Israël de afgelopen 14 maanden heeft gedood. Mahasen was in het noorden, in Jabalia, waar er geen media of directe toegang was tot hulporganisaties of voedsel en water.
Elke dood is een tragedie zonder maat. Mahasen werd samen met haar hele gezin gedood; nog eens 20 mensen werden diezelfde nacht ook afgeslacht in Jabalia. Maar de Israëlische bommen doodden niet alleen Mahasen; ze doodden ook haar kunst, haar ambities en haar hoop – samen met die van elk enkel slachtoffer dat met haar werd vermoord.
Volgens officiële statistieken zijn er meer dan 45.000 Palestijnse levens verloren gegaan in de aanhoudende genocide. Wat dit aantal niet vangt, is het golf effect dat elke enkele dood heeft op de levenden – op degenen die de slachtoffer liefhadden, die op hen vertrouwden, die hoop vonden in hun bestaan. Reflecteren op deze realiteit doet de geest en het hart in een pijnlijke breuk duiken.
Ik kende Mahasen niet, maar haar dood heeft me diep geraakt. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe degenen die haar kenden, zich voelden.
Hoeveel meer dromen zullen in deze oorlog vergaan? Hoeveel ambities, opgeschreven in de marges van notitieboeken, opgetekend in dagboeken of weggestopt in een stille hoek van de geest, zullen in een oogwenk tot niets worden gereduceerd? De bommen verwoesten niet alleen gebouwen en vluchtelingenkampen. Ze vernietigen ook dromen.
Dromen van kinderen die te jong zijn om te begrijpen. Dromen van onderwijs in scholen die volledig zijn verwoest. Dromen van banen en carrières. Dromen van reizen buiten de smalle straten van vluchtelingenkampen, begraven onder rook en puin. Dromen van succes van een klein bedrijf dat in een oogwenk is ingestort. Dromen van liefde en gezelschap verstikt door bruiloften die onbepaalde tijd zijn uitgesteld of voor altijd zijn afgelast.
We zijn ons pijnlijk bewust van al deze dood. Het leven in Gaza komt in fragmenten, korte momenten die we proberen volledig te grijpen. We plannen niet omdat we niet weten of er morgen zal zijn.
En toch blijven we dromen. We tekenen, schrijven, houden van en verzetten ons. Elke glimlach die we delen, elk verhaal dat we vertellen, elk gedicht dat we schrijven, is een daad van verzet, een verklaring dat, ondanks de vernietiging, het leven blijft kloppen in onze harten.
Onze dromen zijn niet groots of gevaarlijk. Maar op de een of andere manier maken ze onze onderdrukkers angstig. Ze vrezen onze dromen omdat we vrijheid nastreven en volharden tegen alle kansen. Ze vrezen onze dromen omdat ze de status quo uitdagen. Maar dromen kunnen niet voor altijd worden onderdrukt, ongeacht hoeveel bloed er wordt vergoten.
Terwijl ik nu mijn map met gedichten terugleg op de plek waar ik het had bewaard, realiseert een deel van mij zich de noodzaak om elk moment te grijpen voordat het ons wordt ontnomen door een raket, een granaat of een kogel.
Ik blijf dromen van de dag dat Gaza zal transformeren van een strijdtoneel in een bestemming van schoonheid, een stad die trots staat, die de verwoesting heeft overleefd. En met mij blijven alle Palestijnen dromen van bevrijding, zelfs als dat verre en onmogelijk lijkt.
