Dank aan de Trump-administratie voor de lekken in de Signal-groepchat

OPINIE | Donald Trump

We zijn de Trump-administratie dankbaar voor de lekken uit de Signal-groepchat. We zouden de 18 ‘dwergen’ van Trump moeten bedanken, niet veroordelen, voor het onthullen van de diepte van hun onkunde.

Nationaal Veiligheidsadviseur Michael Waltz (L), Vice-President JD Vance (achter), en Defensie Minister Pete Hegseth (R) luisteren naar een vraag van een journalist in het Oval Office van het Witte Huis, op 13 maart 2025. Een Amerikaanse journalist werd per ongeluk toegevoegd aan een groepchat waarin Minister van Defensie Pete Hegseth, Vice-President JD Vance en andere hoge functionarissen bespraken of ze aanvallen op Jemen moesten plannen, bevestigde het Witte Huis op 24 maart 2025.

Soms verbazen journalisten mij, en ik ben ook journalist – hoewel mijn gevoelige critici dat misschien betwisten. Zoals velen van jullie, heb ik met een gezonde dosis verbazing en amusement gekeken naar de dagelijkse verontwaardiging die de laatste 24-uurs “nieuwscyclus” in Noord-Amerika en daarbuiten domineert.

De verontwaardiging die Washington, D.C. – de hoofdstad van verontwaardiging – in zijn greep houdt, lijkt echter meer dan een dag of twee te duren. Wanneer dat gebeurt, evolueert de verontwaardiging vaak in een vier-alarm schandaal, waar journalisten naar hunkeren omdat het vaak leidt tot een grote, ego-versterkende prijs voor de gelukkige journalist die de oorspronkelijke verontwaardiging heeft aangewakkerd.

De bepalende ingrediënten van een schandaal zijn al in voorspelbare volgorde gevallen: een reeks verontwaardigde politici – deze keer voornamelijk Democraten – en een groep “nationaal veiligheidsdeskundigen” hebben zich haastig op televisie gepresenteerd om hun verontwaardiging te uiten en om onderzoeken te eisen naar de oorzaken van de verontwaardiging en de aftreden van de krachtige architecten ervan.

Ik neem aan dat het nieuwe schandaal binnenkort “Appgate” genoemd zal worden door een lethargische redacteur, ter ere van het oude schandaal der schandalen – Watergate – waarmee de status van dit schandaal wordt bevestigd.

Waarom Appgate? Blijkbaar dacht een groot deel van Amerika’s nationale veiligheidsestablishment, tot en met Vice-President JD Vance, dat het een goed idee was om een groepchat van 18 personen op de Signal-messaging-app te starten voor een gedetailleerd gesprek over het bombarderen van Jemen, voordat ze Jemen daadwerkelijk bombardeerden.

Verontwaardigde commentatoren zijn in de war omdat dit soort “hooggeklasseerde” discussies normaal gesproken in de beveiligde “Situation Room” nabij het Oval Office plaatsvinden, niet in een online forum met open-source encryptie die door elke kind dat in minder dan 30 seconden een Rubik’s kubus kan oplossen, kan worden omzeild.

En een bekende galerij van hysterische kabelnieuws-personaliteiten heeft zich in opwinding rondgedraaid, schreeuwend dat “alles verloren is” nadat ze vernam dat Jeffrey Goldberg, hoofdredacteur van het gevestigde The Atlantic magazine, per ongeluk was uitgenodigd om deel te nemen aan de selecte “chatgroep”.

Een verbijsterde Goldberg was in real-time getuige van wat “oorlogsplanning” inhoudt in de “meritocratische” regering van de Amerikaanse president Donald Trump, die incompetentie hoger waardeert dan discretie als functie-eis.

Ik erken dat Vance en zijn clowneske gezelschap de ongelukkige Maxwell Smart doen lijken op George Smiley, de fictieve meester-spion van John Le Carré. Toch mist veel van de verontruste reacties het ondeugende punt.

In plaats van de ongeplande openheid en transparantie van de Trump-administratie te veroordelen, zou de vierde macht het moeten vieren. Generatie na generatie van hoogstaande journalisten heeft presidenten en premiers onderwezen over de noodzaak van meer “licht” om de verstikkende geheimhouding te verlichten die, als een verontrustende regel, de staatszaken omhult.

Wanneer het stealth-sluiertje valt – om welke reden dan ook door wie dan ook – moeten dankbare journalisten en redacteuren de verwelkomde kans zo lang mogelijk benutten en de prachtige vruchten van hun onverwachte toegang delen met een breed publiek.

Laten we dus krediet geven waar krediet verschuldigd is en de Amerikaanse Nationale Veiligheidsadviseur Michael Waltz bedanken voor zijn verbluffende gastvrijheid door een journalist toe te staan de kinderachtige overpeinzingen – compleet met een reeks infantiele emoji’s – van een stel vrolijke fratboys vast te leggen die ervan overtuigd zijn dat ze “statenleden” zijn.

Ik zou willen dat “senior officials” in andere geheimzuchtige landen het lovenswaardige voorbeeld van Waltz volgden en journalisten in staat stelden om – opzettelijk of per ongeluk – de banale “interne werking” van onverschillige leden van het bureaucratische equivalent van de zogenaamde “principals committee” te zien, vooral wanneer het gaat om dodelijke zaken van oorlog en vrede.

Op die manier zouden de hardnekkige mythes over de “serieuze” mannen en vrouwen die de heiligdommen van de macht in westerse hoofdsteden bevolken en verplicht zijn om de gevolgen en implicaties van het doden van onschuldigen in soevereine naties te “debatteren”, aan het licht komen.

Elke journalist in elke redactie ter wereld weet dat Goldbergs geluk de stof is waar dromen van zijn gemaakt. Natuurlijk is hij “verontwaardigd” over de schokkende beveiligingsinbreuk. Eerlijk gezegd, het is ook een zegen geweest voor Goldbergs snel vervagende carrière.

Hij is het gesprek van de incestueuze stad. Goldbergs vertederende vrienden op CNN en MSNBC – die de Washington-figuur als “JG” aanduiden – hebben het betoverende licht op de plotseling gewilde redacteur geworpen, die zich verheugt in zijn agenda-bepalende scoop die over de hele wereld weerklank heeft gevonden.

Al deze flatterende aandacht heeft, vermoed ik, als een balsem gewerkt om Goldbergs “verontwaardiging” te verzachten.

De vraag voor mij is waarom hij niet heeft gedaan alsof en volop gebruik heeft gemaakt van de positie als stille partner in het hart van wat doorgaat voor de Trump “brain trust” die de “buitenlandse politiek” vormgeeft. Goldberg had stil moeten blijven en nog een paar heerlijke “onthullingen” moeten verzamelen voordat hij zijn parachute trok. Kortzichtig, dom.

Ik weet het. Ik weet het. Verontwaardigde patriot dat hij is, heeft Goldberg de “nationale belangen” boven zijn professionele belangen gesteld om het urgente alarm te luiden. Juist.

De andere vraag is waarom Trump – die naar verluidt pas rond het middaguur aan zijn werkdag begint – niet betrokken was bij de plannen van de groepchat om die lastige Houthi’s aan te vallen. Ik spitball hier, maar het lijkt mij dat de onwetende commandant-in-chief van Amerika, die toegeeft dat hij over veel dingen onwetend is, niet weet – zoals ik – wat de Signal-app is en hoe hij die moet gebruiken.

Trump had misschien andere dringende zorgen op zijn drukke geest, zoals het organiseren van forse bedrijfsponsoringen voor de jaarlijkse paaseierenjacht van het Witte Huis of ervoor zorgen dat de knop in het Oval Office om zijn geliefde Diet Coke op een zilveren schaal te leveren, goed functioneerde.

Ah, de lasten van het zijn van de “leider van de vrije wereld”. We kunnen ook bevestigen, dankzij JG, dat Vance en zijn blufferige gezelschap geloven dat Europeanen “pathetische” “freeloaders” zijn die keer op keer door de VS zijn gered.

Als er eerder enige twijfel was, werd de transatlantische “alliantie” gedoofd op, van alle plaatsen, een app. Dat is niet alles wat mogelijk is gedoofd. Vance’s vooruitzichten om Trump op te volgen hebben een potentieel fatale klap gekregen nadat de ambitieuze vice-president de grote zonde beging om privé te beargumenteren dat zijn wraakzuchtige baas een “fout” maakte door de Houthi’s te bestoken.

Wat een mooie dividend zou dat zijn. We zijn Trump en zijn 18 chatroom “dwergen” dankbaar voor hun onthutsende en onthullende onkunde. Blijf alstublieft goed werk leveren.