Carney in Canada: Dank aan Trump voor Overwinning

OPINIE

Het is het seizoen van de wederopstanding. De Liberale Partij van Canada, onder leiding van Mark Carney, is politiek gezien uit de dood herrezen en zal de volgende federale regering in Ottawa vormen. Dit staat in scherp contrast met het benarde lot dat de Liberalisten enkele maanden geleden onder het premierschap van Justin Trudeau ondergingen, toen Pierre Poilievre’s Conservatieven op weg waren naar een indrukwekkende mandaat.

De Liberalen, in tegenstelling tot de zelfverzekerde Poilievre, hebben zich omgedraaid. Ze hebben de onvolwassen Trudeau terzijde geschoven en zich gewend tot Carney, een voormalig bankier, als hun redder. Deze berekende gok heeft zich gisteravond uitbetaald met de Liberalen die een vierde opeenvolgende termijn winnen, terwijl de eeuwig neerslachtige Tories opnieuw zullen terugkeren naar de hel van de oppositiebanken.

Carney heeft een electorale schuld aan de leider van de Nieuwe Democratische Partij, Jagmeet Singh, die weerstand heeft geboden tegen de onophoudelijke druk – zowel binnen als buiten het Lagerhuis – om zijn parlementaire steun voor de Liberalen in te trekken totdat Trudeau bezweek voor een caucus-coup. Anders zou Poilievre waarschijnlijk hebben gewonnen als er eerder een verkiezing was uitgeschreven.

Maar bovenal heeft Carney de diepste dankbaarheid aan de Amerikaanse president Donald Trump. Op het moment dat Trump weer in het Witte Huis werd hersteld en publiekelijk begon te mijmeren over zijn imperialistische plannen voor Canada en zijn overvloedige natuurlijke rijkdommen, verschoof het politieke landschap onomkeerbaar ten gunste van de Liberale Partij.

Carney en zijn adviseurs begrepen dat de enige vraag die de uitkomst van misschien wel de meest ingrijpende verkiezing in de vaak turbulente geschiedenis van Canada zou bepalen, was wie de existentiële bedreiging voor de soevereiniteit van het land het beste zou kunnen confronteren, aangedreven door een grillige Amerikaanse president die van plan was zijn trotse buur aan de noordkant te annexeren.

Trump heeft zich zo brutaal in het Canadese bewustzijn genesteld – nooit een kans vermijdend om kiezers te herinneren aan de hoge, onheilspellende schaduw die hij over de bestemming van een bezorgde natie heeft geworpen. Inderdaad, toen de peilingen op de avond voor de verkiezingen leken te verscherpen, doorbrak Trump zijn ongewone stilte om zijn vurige verlangen om Canada op te slokken nieuw leven in te blazen.

Hoewel Carney misschien net niet de felbegeerde meerderheid heeft behaald, slaagde hij erin een meerderheid van de Canadezen ervan te overtuigen dat een sombere technocraat het “serieuze” tegengif was voor een diep onserieuze president. Gezien deze gelukkige omstandigheden zou de verkozen premier Carney een handgeschreven bedankbrief aan Trump moeten schrijven voor zijn gekke vertoning als de cartoonachtige schurk waar Canadezen – inclusief een eerlijk deel van eens separatistisch ingestelde Quebecers – van terugschrokken en die ze op de stembureaus wilden trotseren.

Voor Carney en zijn dankbare gezelschap was Trump een onmiskenbaar geschenk die niet kon weerstaan aan de ego-bevredigende verleiding om zijn macht te bevestigen, niet alleen om de Amerikaanse geschiedenis te vormen, maar ook die van Canada.

Toch vertegenwoordigt Trump een unieke en ernstige uitdaging voor de plotseling precaire toekomst van Canada. Hij is een onvermoeibare provocateur, die zijn krachtige spreekbuis en een verslaving aan sociale media benut om chaos te zaaien en de koers van zijn aanhangers en tegenstanders te verstoren.

Afgelopen week, in een interview met een tijdschrift ter gelegenheid van zijn 100 dagen in functie, volhardde Trump in zijn oprechte zoektocht om Canada om te vormen tot de 51ste staat van Amerika. “Ik troll niet echt,” zei hij. “De enige manier waarop dit echt werkt, is als Canada een staat wordt.”

Carney heeft herhaaldelijk gewaarschuwd dat het decennia durende, betrouwbare pact tussen Canada en de Verenigde Staten voorbij is. “Amerika wil ons land. Onze hulpbronnen. Ons water. Ons land. Dit zijn geen loze bedreigingen. President Trump probeert ons te breken, zodat Amerika ons kan bezitten,” zei hij onlangs. “Onze oude relatie met de Verenigde Staten is voorbij.”

Als tastbaar resultaat heeft Carney betoogd dat Canada gedwongen zal zijn zich los te maken van zijn diepgewortelde economische afhankelijkheid van Amerika om Trump’s koloniale plannen te weerstaan, en nieuwe handelsrelaties met andere, betrouwbaardere partners te smeden.

De centrale dilemma waar hij als premier mee te maken zal krijgen, is het omzetten van retoriek in realiteit. Hij zal ook snel de betaalbaarheidscrisis moeten aanpakken die de dagelijkse zorgen van Canadezen – jong en oud – domineert, die zich druk maken over de steeds stijgende levensonderhoudskosten, van boodschappen tot huisvesting.

Om die rechtvaardige doelstelling te bereiken, zal Carney zijn critici moeten overtuigen van hun redelijke overtuiging dat hij een establishment man is – door en door. Hij zal de aantoonbare gewoonte van de Liberale Partij om haar egalitaire beloftes te breken in de zoektocht naar zogenaamde “fiscale verantwoordelijkheid” moeten verwerpen.

Toch zal het succes of falen van Carney’s onwaarschijnlijke ambtstermijn als premier afhangen van één, allesoverheersende test: kan hij een verdeeld volk verenigen om de noodzakelijke vastberadenheid te vormen om een president tegen te houden die vastbesloten is een plek genaamd Canada te vernietigen?

Het zal een zware klus zijn. Afgezien van zijn brute, intimiderende gebral, weet Trump dat hij de middelen, capaciteiten en invloed van een Amerikaanse commandant-in-chief kan gebruiken om anderen naar zijn wil te buigen, desnoods met geweld. Ondanks zijn immense omvang is Canada in werkelijkheid een klein land, overschaduwd door de ongeëvenaarde aanwezigheid en alomtegenwoordigheid van de Verenigde Staten.

Carney zal al zijn vindingrijkheid en verbeeldingskracht moeten aanwenden om de Canadezen voor te bereiden op de strijd om te overleven die ongetwijfeld jaren zal duren. Carney zal veel terughoudende Canadezen, ontmoedigd en teleurgesteld door een decennium van arrogantie en heerschappij van de Liberale Partij, moeten overtuigen van zijn gekozen koers. Dat zware werk begint op dit cruciale moment.

Uiteindelijk kunnen crises, in bekwame handen, kansen creëren. Als Carney oprecht vastbesloten is om Trump’s stevige greep op Canada los te laten, dan zou hij de kans moeten aangrijpen om de confederatie die hij leidt economisch van de Verenigde Staten te distantiëren en een onafhankelijke buitenlandse politiek te ontwikkelen die wijdverspreide schendingen van het internationale recht en het koesteren van aangeklaagde oorlogsmisdadigers in Tel Aviv verwerpt.

Mark Carney heeft de dag gewonnen. Hij heeft het genoegen en de privileges van de overwinning verdiend. Zijn zoete triomf kan echter kort en leeg blijken te zijn als hij niet in staat is, op het juiste moment, een aanzienlijk hardnekkiger en formidabeler tegenstander – Donald Trump – te verslaan.