Analyse Suggereert Dat Reusachtige IJsschotsen in Antarctica Willekeurig Kunnen Afbreken
Antarctica verliest snel ijs, deels door klimaatverandering. Massale afkalvingsevents, zoals het A-68-ijsberg dat in 2017 ontstond en zo groot is als de staat Delaware (5.800 vierkante kilometer), kunnen de ijsplanken destabiliseren en de publieke aandacht trekken. Echter, de zeldzaamheid van extreme afkalvingsevents maakt het moeilijk voor wetenschappers om deze te voorspellen en te begrijpen of ze verband houden met klimaatverandering.
Om mogelijke verbanden tussen klimaatverandering en de vorming van grote ijsbergen in Antarctica te onderzoeken, voerden onderzoekers de eerste langetermijnanalyse uit van de grootste jaarlijkse ijsbergen van het continent. Omdat dergelijke grote afkalvingsevents zeldzaam en ongelijk verdeeld zijn, gebruikten de onderzoekers statistische benaderingen die specifiek zijn gericht op kleine datasets met lange staarten om naar veranderingen in de frequentie van afkalvingsevents in de tijd te zoeken. Ze richtten zich op de grootste ijsberg die elk jaar van 1976 tot 2023 werd gevormd. Deze ijsbergen hadden een oppervlakte tot 11.000 vierkante kilometer.
De studie, verschenen in Geophysical Research Letters, onthulde dat de oppervlakte van de grootste jaarlijkse ijsberg in de loop der tijd iets is afgenomen en dat ondanks de groeiende invloed van klimaatverandering, het risico op een extreem afkalvingsevent niet is toegenomen. Aangezien het klimaat in de studieperiode opwarmde, maar het gebied van de grootste ijsberg niet toenam, suggereren de bevindingen dat extreme afkalvingsevents niet noodzakelijk een direct gevolg zijn van klimaatverandering, schrijven de auteurs.
Echter, het aantal kleinere afkalvingsevents is in de loop der tijd toegenomen, blijkt uit ander onderzoek. Deze studie benadrukt de rol van deze evenementen in het geleidelijk afkalven van het Antarctische ijs in een “dood door duizend sneden”, schrijven de auteurs. Hoewel extreme afkalvingsevents dramatische koppen maken, zijn de meer voorkomende, kleinere ijsbergformaties de belangrijkste bron van massa-verlies door klimaatverandering in Antarctica, concluderen ze.
De onderzoekers ontdekten ook dat de grootste Antarctische ijsberg mogelijk nog moet komen. Hoewel zij geen toename in de frequentie van extreme afkalvingsevents voorspellen, suggereert hun modellering dat een “eenmaal in de eeuw” ijsberg ongeveer de grootte van Zwitserland (38.827 vierkante kilometer) zou kunnen zijn.
