Aangenomen maar Vast: Waarom Evacueert het VK Geen Studenten uit Gaza?

De Gazastrook gezien vanuit een Frans militair vliegtuig voordat humanitaire hulp wordt gedropt, in Gaza, 3 augustus 2025.

In september 2025 zou ik moeten beginnen aan een nieuw leven, niet in het door oorlog verscheurde Gaza, maar in een collegezaal in het Verenigd Koninkrijk. Na bijna een jaar van eindeloze inspanningen, aanvragen, examens, en het navigeren door bombardementen, ontheemding en blackoutzones, ben ik geaccepteerd. Niet één keer, maar vijf keer, door de Universiteiten van Glasgow, Edinburgh, Birmingham, Exeter en Ulster. Ik heb zelfs financiering weten te krijgen.

Maar in plaats van aan boord van een vliegtuig te stappen, blijf ik gevangen in Gaza, een plek waar oorlog huizen heeft verwoest, toekomsten heeft gestolen en dromen heeft opgesloten. De bommen zijn niet gestopt. Onze wil ook niet. In tegenstelling tot studenten in andere oorlogsgebieden, krijgen wij, Palestijnse studenten uit Gaza, geen enkele uitweg aangeboden. Veel landen, zoals Frankrijk, Ierland en Italië, hebben hun studenten met succes geëvacueerd via gecoördineerde overheidsinspanningen en humanitaire corridors, zoals via het Internationale Rode Kruis (ICRC). Deze regeringen maakten duidelijk dat hun studenten ertoe doen. Het VK heeft dat niet gedaan. Ondanks zijn wereldwijde status en historische reputatie voor het bevorderen van rechtvaardigheid en onderwijs, blijft het stil.

Dit is niet alleen mijn verhaal. Het is een collectieve roep van tientallen van ons, toegelaten tot top Britse universiteiten, met beurzen of persoonlijke besparingen, die bombardementen en belegeringen hebben overleefd, alleen om aan de laatste grens te worden achtergelaten: er is geen visumcentrum in Gaza om vingerafdrukken in te dienen, en er is geen route naar buiten zonder evacuatie.

Nadat de oorlog eind 2023 uitbrak, was ik gedwongen mijn online universitaire studies te pauzeren, omdat zowel de lessen als de kosten onmogelijk te onderhouden waren onder de belegering. Maar ik gaf het onderwijs niet op. In plaats daarvan begon ik me aan te melden bij Britse universiteiten via UCAS, een proces dat een zorgvuldig geschreven persoonlijke verklaring, aanbevelingsbrieven, gedetailleerde documentatie en weken van wachten vereiste. Ik diende alles in met geleende internetverbindingen in huizen van familieleden of vanuit betaalde coworkingruimtes die ik te voet bereikte, onder de middagzon of bij stromende regen, zonder vervoer. Er waren dagen dat ik op een plastic stoel op straat zat, colleges mailde en de toelatingseisen opzocht terwijl raketten boven me vlogen.

LEZEN Hamas en Israël bereiden zich voor op de vijfde gevangeniswewisseling onder het bestand in Gaza

Wanneer universiteiten vroegen om Engelse kwalificaties, had ik geen centrum in Gaza dat me kon ondersteunen, niet voor training, zelfs niet om me te registreren. De meeste Britse universiteiten accepteerden geen Duolingo, de enige test die ik me kon veroorloven en online kon maken. Dus gebruikte ik elke beschikbare hulpbron en meldde me aan voor de goedgekeurde test van elke instelling, terwijl ik overdag freelance mobiele programmeren deed om mezelf te ondersteunen en ’s nachts Engels studeerde, vaak onder een mobiele zaklamp.

Sommige tests vereisten constante camera- en microfoonbewaking, wat moeilijk is in een oorlogsgebied waar ontheemding, lawaai en onbetrouwbaar internet focus bijna onmogelijk maakten. Eén overtreding en de test zou ongeldig zijn. De batterij van mijn laptop viel vaak uit voordat de test was afgelopen. Maar ik volhardde en had succes.

Mijn familie deelt deze honger naar onderwijs. Mijn broer is werktuigbouwkundig ingenieur en won vorig jaar de competitieve Qaddumi-beurs om in januari 2025 aan een masterprogramma aan de Universiteit van Liverpool te beginnen, maar dit is uitgesteld. Mijn zus werd toegelaten tot een door de Turkse overheid gefinancierd medisch programma aan de Samsun Universiteit, dat ook is uitgesteld vanwege de oorlog. Drie van ons, allemaal met dromen en doorzettingsvermogen, zitten vast in Gaza. We hebben alles goed gedaan. Dus waarom worden we achtergelaten?

Na veel moeite slaagde ik er eindelijk in om de tests te halen en mijn voorwaardelijke aanbiedingen om te zetten in onvoorwaardelijke. Ik kreeg zelfs financiering, genoeg voor ten minste het collegegeld en de levensonderhoudskosten van het eerste jaar. Ik kreeg ook steun beloofd van particuliere stichtingen, voorwaardelijk alleen op het indienen van mijn visumaanvraag.

LEZEN China Beweert Samenwerking Bij Onderzoek Naar Baltische Zee Kabel, Zweden Tegent stelt

Maar toen ik probeerde een visum aan te vragen, kwam ik vast te zitten: biometrische vingerafdrukken. Het VK heeft geen visumcentrum in Gaza. Om het proces te voltooien, zou ik een grens moeten oversteken die gesloten is, tenzij ik ben opgenomen op de evacuatielijst. Er zijn meer dan 100 Gazaanse studenten die zijn toegelaten tot Britse universiteiten, 48 met volledige beurzen, die met dezelfde impasse worden geconfronteerd. Velen, net als ik, raken de tijd kwijt. Binnen het VK hebben instellingen zoals het Gaza Scholarship Initiative (GSI) zich ingezet om onze stem te versterken bij de regering omdat ze in ons geloven.

Sommigen hebben hun aanbiedingen van 2024 meegenomen, nadat universiteiten hun toelating gul hebben uitgesteld. De meeste universiteiten zullen echter niet nogmaals zo’n flexibiliteit bieden. Voor ons allemaal is 2025 onze laatste kans.

Andere landen hebben gehandeld. Ierland coördineerde rechtstreeks met Israël om zijn studenten via de Karem Abu Salem (voor Israëliërs bekend als Kerem Shalom) grens te evacueren. Frankrijk en Italië deden hetzelfde. Studenten werden naar naburige landen vervoerd om de visumverwerking af te ronden en hun studies te beginnen. Ze begrepen de inzet, niet alleen academisch, maar ook menselijk. Deze regeringen coördineerden met humanitaire organisaties om hun studenten eruit te krijgen, en faciliteerden vervolgens visa en asielaanvragen.

Het VK heeft niets vergelijkbaars gedaan, ondanks talrijke oproepen van studenten, universiteiten, belangenorganisaties zoals GSI en leden van het parlement. We hebben brieven geschreven aan parlementsleden, universiteitsleiders en het British Council. Zelfs universiteitsleiders die onze toelating steunen, kunnen niet helpen tenzij de Britse regering ingrijpt.

LEZEN Oppositieleden in Servië gooien rookbommen en fakkels in het parlement

Deze stilte doet het meest pijn omdat het niet te wijten is aan onvermogen. Het VK kan handelen, maar kiest er gewoon voor om dat niet te doen. Als de regering zou coördineren met de Israëlische autoriteiten en humanitaire groepen zoals het ICRC, zouden studenten via Kerem Shalom naar Egypte of Jordanië kunnen worden geëvacueerd, waar ze visa en reizen kunnen finaliseren.

Dit is niet speculatief. Het is precies wat andere democratische landen hebben gedaan. Het verschil? Ze gaven genoeg om het te proberen. Wat zegt dit over wie er toe doet voor de toekomst?

Het VK heeft tientallen jaren geïnvesteerd in internationaal onderwijs, met prestigieuze beurzen zoals Chevening en de Commonwealth. Het bevordert leren en kansen en leidt talloze internationale partnerschappen. Maar als het gaat om studenten uit Gaza, die dat ethos belichamen, worden we vergeten. Welke boodschap zendt dat uit? Doet onze overleving, onze toekomst, er minder toe? Zijn we onzichtbaar voor het systeem dat ons op schrift welkom heette?

Ik geloof nog steeds in Brits onderwijs. Ik ben geïnspireerd door zijn professoren, uitgedaagd door zijn strengheid, en aangetrokken door zijn diversiteit en waarden. Ik heb voor mijn plek daar gevochten. Ik hoop, niet alleen voor mij maar ook voor mijn medestudenten, dat de Britse regering zijn erfgoed herinnert en ervoor kiest om te handelen.

Want als niet nu, wanneer?