‘Ze zijn weg’: Families van slachtoffers in Syrië eisen waarheid, gerechtigheid en afsluiting

Families van slachtoffers in Syrië eisen waarheid, gerechtigheid en afsluiting

Duizenden Syrische families geloven dat hun vermiste geliefden zijn omgekomen tijdens de oorlog en zijn nu op zoek naar waarheid en gerechtigheid. Een vrouw scandeert naar haar zus op de muur van een ziekenhuis in het centrale Damascus, waar foto’s van vermiste personen zijn opgehangen.

In mei 2012 omhelsde Maysa Awad haar familie in Yarmouk, een druk Palestijns vluchtelingenkamp nabij Damascus, voordat ze naar haar man Mohamed Jamaa verhuisde. De 21-jarige stond op het punt een zoon te baren, dus haar jongste broer Amar en oudere zus Wafaa gingen mee ter ondersteuning. Ze lieten hun moeder Nasra, vader Ahmed en twee jongere broers, de 19-jarige Mohamed en de 17-jarige Ahmed, achter. Nasra is de enige die ze ooit nog hebben gezien.

Enkele weken na Maysa’s vertrek legde het regime van Bashar al-Assad een verstikkende blokkade op Yarmouk om de bevoorrading van oppositieve strijders in het kamp te stoppen. Deze wrede tactiek stelde het regime in staat om gebieden zoals Yarmouk, Ghouta, Homs en zelfs Aleppo te heroveren, terwijl tienduizenden burgers, waaronder de familie van Maysa, op de rand van de hongersnood werden gedreven.

Voor ongeveer zes maanden hadden tienduizenden mensen weinig toegang tot water, voedsel of medicijnen en werden ze van dag tot dag zwakker. In december verspreidde het gerucht dat er een veilige doorgang werd geopend voor burgers tussen de buurten Sbeineh en Hajar al-Aswad, waar de familie Awad woonde. Nasra, Ahmed en hun twee kinderen trokken met honderden mensen de weg op, totdat ze een controlepost van het regime bereikten.

Militaire officieren zeiden tegen de vrouwen en meisjes om terug te keren naar het kamp en dat de mannen en jongens moesten blijven staan. “Toen de vrouwen terugliepen, hoorden ze zwaar vuurwapengekletter achter zich,” vertelde Maysa.

Haar familie is een van de duizenden die rouwen om verloren geliefden die vermist zijn geraakt na te zijn verdwenen of gedood tijdens de Syrische oorlog. Maysa wil dat onderzoekers massagraven zoeken bij de “Reno controlepost nabij het kabelbedrijf” rond Yarmouk. Ze verlangt naar antwoorden voor afsluiting en wil gerechtigheid voor de daders.

Volgens de Syrische Netwerk voor Mensenrechten zijn er onder het regime van de voormalige president Bashar al-Assad minstens 231.278 mensen omgekomen door geweld gerelateerd aan het conflict. Het netwerk meldde dat het regime verantwoordelijk was voor de overgrote meerderheid van de slachtoffers door bakkers, markten en ziekenhuizen met bommen te bestoken, steden in de hongersnood te dwingen en buitengerechtelijke executies uit te voeren.

Het werkelijke omvang van de gruwel is nog onbekend omdat niet alle massamoorden zijn onthuld. Hadi al-Khatib, de oprichter van Syria Archive, een project dat sinds het begin van de oorlog zes miljoen beelden van wreedheden heeft gecatalogiseerd, gelooft dat zijn archief onderzoekers kan helpen om massagraven op te sporen na het bekijken van beelden van wreedheden op verschillende locaties.

Veronica Bellintani, hoofd internationale rechtssteun bij het Syrische Juridisch Ontwikkelingsprogramma, benadrukt dat het beschermen van deze documenten en het veiligstellen van massagraven essentieel is voor het opbouwen van zaken tegen de daders. Ze is bezorgd dat sommige documenten ongeldig kunnen worden verklaard als advocaten hun herkomst niet kunnen traceren, wat een moeilijke taak is na duizenden mensen die gevangenissen binnenkwamen en door stapels papieren zochten naar hun geliefden.

In de loop van de oorlog documenteerden burgerjournalisten en activisten mensenrechtenschendingen via sociale media, waardoor Syrië een van de eerste conflicten werd die online werden uitgezonden. Veel van de inhoud werd echter uiteindelijk verwijderd wegens “overtreding van de inhoudsregels” van sociale mediaplatforms.

Maysa deelt de wens om gerechtigheid en afsluiting, hoewel ze nog steeds probeert de dood van haar vader en broers te bevestigen. Sinds de val van het regime heeft ze verschillende mortuaria in Damascus bezocht in de hoop hun lichamen te vinden. “Iemand is verantwoordelijk voor wat er is gebeurd en ik wil dat ze worden veroordeeld en ter verantwoording worden geroepen,” zei ze. “Iemand moet weten wie ze zijn. Iemand moet hun namen kennen.”