De Vrijheid van de Palestijnen Mag Niet Steunen op de Onderdrukking van Anderen

OPINIE: Palestijnse Vrijheid kan niet Rusten op de Onderdrukking van Anderen

De Palestijnen hebben niets te danken aan de Syrische dictator Bashar al-Assad. Een onderdrukker kan nooit een ware bondgenoot zijn van een bevrijdingsbeweging. Terwijl de Syrische en Palestijnse vlaggen worden gezwaaid in de straten van Damascus, Aleppo, Hama en Homs, voelen wij Palestijnen een mix van emoties: verdriet om verloren levens, hoop voor wat mogelijk is, en een onverzettelijke toewijding aan onze eigen bevrijding.

Onze weerstand houdt stand omdat deze voortkomt uit een diepgaande waarheid: de strijd voor Palestijnse bevrijding is onlosmakelijk verbonden met de universele strijd voor menselijke waardigheid. Het is deze toewijding aan collectieve vrijheid die onze weerstand heeft ondersteund en een groeiende golf van wereldwijde solidariteit heeft aangewakkerd.

Sommigen beweren nu dat de val van al-Assad de Palestijnse zaak verzwakt, alsof onze strijd voor bevrijding afhankelijk was van zijn ijzeren greep over Syrië. Dit getuigt van een fundamenteel misverstand over de aard van onze strijd. De Palestijnse zaak heeft nooit afhankelijk geweest van dictators die hun eigen volk onderdrukken.

Het Yarmouk-kamp is een bitter bewijs van deze realiteit. Wat ooit het bruisende hart van het Palestijnse leven in Syrië was, is veranderd in een dodencel. Toen de Syriërs in 2011 opkwamen voor vrijheid, legden de regime-troepen belegeringen op het kamp, waarbij Palestijnse vluchtelingen samen met Syriërs werden gebombardeerd en verhongerd. Duizenden werden gedood, vastgehouden en verdwenen in gevangenissen. Meer dan 100.000 Palestijnen werden gedwongen te vluchten, zodat zij twee keer vluchteling werden.

Nu, met de opening van de gevangenissen, leren we meer duistere waarheden. Sinds 2011 zijn meer dan 3.000 Palestijnen met geweld verdwenen in Syrische gevangenissen; slechts 630 van hen hebben de afgelopen twee weken overleefd en zijn vrijgelaten. Onder de overlevenden is Sabri Daraghma, die 42 jaar in Syrië gevangen zat.

De al-Assad-regime heeft 50 jaar lang een stille samenwerking met Israël gehandhaafd, terwijl Israëlische vliegtuigen ongestraft het Syrische luchtruim schonden. De heersers in Damascus boden niets meer dan lege retoriek over het reageren op het juiste moment – een moment dat nooit kwam.

Sommigen beweren dat de Palestijnen de al-Assads iets “verschuldigd” zijn voor hun steun. Maar wij zijn niemand iets verschuldigd voor de steun aan onze strijd tegen een gezamenlijke vijand. De Palestijnen vechten tegen een koloniale macht die streeft naar een “Groot Israël” dat de grenzen van historisch Palestina overschrijdt.

Diegenen onder ons die werkelijk geleid worden door de Palestijnse zaak kunnen onze strijd voor gerechtigheid niet scheiden van de bredere bevrijding van alle volken. De liefde die voortkomt uit een onverzettelijke toewijding aan een rechtvaardige zaak heeft onze weerstand door acht decennia van ontheemding en verraad ondersteund.

Deze geest verklaart misschien waarom de Palestijnse vlag wordt geheven telkens wanneer Arabieren samenkomen voor vrijheid, als een symbool van onze collectieve hunkering naar gerechtigheid. Gedurende de Arabische Lente stond Palestina centraal in de protesten als een voorbeeld van onverzettelijke weerstand.

Het is 13 jaar geleden dat de Syrische bevolking de straat opging om vrijheid te eisen. Ze doorstonden granaatbombardementen, chemische aanvallen, martelkamers en de onverschilligheid van de wereld. Nu, terwijl ze terugkeren, lopen ze niet meer als vluchtelingen, maar als Syriërs.

Er zijn natuurlijk redenen om kritiek te hebben op de krachten die betrokken zijn bij de val van al-Assad. De oppositiegroepen die nu Syrië controleren, hebben samengewerkt met imperialistische machten. Sinds de val van al-Assad heeft Israël een massale luchtbombardementcampagne gelanceerd. Er is nauwelijks een reactie van de nieuwe regering in Damascus.

Voor ons, Palestijnen, hebben de beelden van Syriërs die naar huis terugkeren iets diep in ons collectief bewustzijn aangewakkerd – de mogelijkheid van terugkeer, van herverbonden wegen, van grenzen die vervagen door de eenvoudige daad van mensen die naar huis lopen. Zelfs in Gaza, waar mensen 14 maanden genocide hebben ervaren, weerklinkt het nieuws uit Syrië.

De Palestijnse zaak houdt stand omdat deze rechtvaardig is, omdat deze juist is, en omdat we iets met ons meedragen dat niet te verslaan is: een collectief geheugen dat bestand is tegen uitwissing. Israël blijft wat het altijd is geweest: een koloniale onderneming die wij Arabieren blijven weerstaan.

Vanuit de vluchtelingenkampen in Libanon tot de belegerde straten van Gaza, van de verdeelde heuvels van Jeruzalem tot de diaspora verspreid over de wereld, blijven wij Palestijnen ongebroken, niet gebonden aan iets behalve ons onvervreemdbare recht op vrijheid. De val van een dictator verzwakt wat nooit zijn was om te versterken. Onze zaak leeft voort in de harten van miljoenen die weten dat ware bevrijding iedereen verheft en niemand ketent.