Onderzoekers volgen enorme ijsverliezen van de Berry-gletsjer in West-Antarctica
Onderzoek naar de Berry-gletsjer in West-Antarctica
Onderzoekers van de Universiteit van Californië, Irvine, hebben tientallen jaren aan satellietgegevens geanalyseerd om de oorzaken van de snelle terugtrekking van de Berry-gletsjer, een zijgletsjer van het Getz-ijsplat, beter te begrijpen.
In een studie gepubliceerd in Nature Communications, documenteerden de wetenschappers dat de gletsjer in de periode van 1996 tot 2023 met zeven tienden van een kilometer per jaar is teruggetrokken, wat neerkomt op een totale terugtrekking van 18 kilometer (ongeveer 11 mijl). Tijdens de studieperiode dunnerde de Berry-gletsjer met 11 meter per jaar en nam de snelheid van de terugtrekking met 64% toe, wat resulteerde in een verlies van 130 gigaton ijsmassa.
Het team heeft deze resultaten verkregen door synthetische apertuur radarinterferometriegegevens te analyseren van verschillende missies, waaronder ERS-1/2, ALOS-1/2 PALSAR, Sentinel-1, COSMO-SkyMed en de RADARSAT-constellatiemissie.
“Uit deze gegevens blijkt duidelijk dat de snelle terugtrekking van de Berry-gletsjer kan worden toegeschreven aan de intrusie van warm circumpolaire diep water onder het ijs,” zegt hoofdauteur Hanning Chen, postdoctorale onderzoeker in de aardwetenschappen aan UC Irvine. “De bathymetrie, of topografie van het aardoppervlak, onder de Berry-gletsjer vergemakkelijkt de injectie van zeewater met een temperatuur die voldoende is om snel het basale ijs te laten smelten, met als gevolg een alarmerende afname van de ijsmassa in deze kwetsbare regio van West-Antarctica.”
Het Getz-ijsplat bevat een volume bevroren water dat overeenkomt met 22 centimeter (bijna 9 inch) zeespiegelstijging. De Berry-gletsjer is goed voor ongeveer 10% van de afvoer van ijs uit Getz.
“Berry-gletsjer is geen uitzondering,” zegt Chen, die in 2023 begon aan deze studie als Ph.D.-student aan UC Irvine. “Waar warm zeewater onder gletsjers kan binnendringen die op retrograde bedden liggen, is intense basale smelting waarschijnlijk. Het rekening houden met deze intrusies in modellen van ijskappen zal waarschijnlijk de projecties van ijsverlies en zeespiegelstijging verhogen.”
Studieco-auteur Eric Rignot, onderscheiden professor in de aardwetenschappen aan UC Irvine, merkte op dat de array van aardobservatiesatellieten die hij en zijn team gebruikten, hen in staat stelde om grondlijnen, waar gletsjers land verlaten en beginnen te drijven in oceaanwater, en grondzones, die migreren op de frequentie van getijden, precies te lokaliseren.
Radarinterferometrietechnologieën zijn zo gevoelig geworden dat onderzoekers de verticale beweging van ijs kunnen waarnemen met een precisie van tussen de 5 en 10 centimeter. “Deze verandering in hoogte is het gevolg van het buigen van enorme ijsschollen, een proces dat warm water in staat stelt om de onderkanten van gletsjers te bereiken en agressieve smelting te veroorzaken,” voegde Rignot eraan toe.
