Afleiding 101: Laat ze ontploffen

Opinie: Afleiding 101: Ze opblazen

Donald Trump faalt op verschillende gebieden van het buitenlands beleid. Daarom besloot hij een nieuw conflict te openen tegen Venezuela.

Op 2 september 2025 voerde de Verenigde Staten een sensationele militaire aanval uit op een snelboot in de zuidelijke Caraïben, in strijd met zowel internationaal als Amerikaans recht. De extravagante aanval kostte het leven aan 11 burgers aan boord, die volgens de magische intuïtie van president Donald Trump drugssmokkelaars zouden zijn die verbonden zijn met de Venezolaanse gang Tren de Aragua.

Dit spektakel vond plaats te midden van de inzet van Amerikaanse oorlogsschepen voor de Venezolaanse kust onder het mom van het bestrijden van “narcoterroristen”, waarvan de leider volgens het huidige Trump-narratief de Venezolaanse president Nicolás Maduro is – geen verrassing gezien de lange rol van het land als doorn in het oog van de Amerikaanse imperialisme.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, waarschuwde dat dergelijke aanvallen zouden doorgaan en verklaarde dat de interceptie van vermeende drugsschepen simpelweg niet werkt: “Wat hen zal stoppen, is wanneer je ze opblaast, wanneer je van ze afkomt.”

Trump merkte ondertussen op dat de bootverkeer in de buurt van de aanval is afgenomen, misschien omdat mensen die van vissen leven nu bang zijn voor hun leven: “Ik weet niet eens van vissers. Ze kunnen zeggen: ‘Ik stap niet in de boot. Ik neem geen risico.’

Zoals met de meeste situaties waarin de VS claimt terrorisme te bestrijden, leek dit voorval eerder terroristisch van aard te zijn – vooral gezien de insinuatie van de president dat vissers of iemand anders op een boot op elk moment willekeurig als doelwit kunnen worden gekozen.

Op 5 september ondertekende de verlichte opperbevelhebber van de wereld een uitvoerend bevel dat het Amerikaanse Ministerie van Defensie hernoemde tot het “Ministerie van Oorlog”. Dit van een president die tijdens zijn campagne beloofde de VS uit oorlogen te houden.

Met zijn kenmerkende welsprekendheid kondigde Trump aan dat deze naamsverandering de VS uit een vermeende “woke” oriëntatie zou halen, die beslissende overwinningen verhinderde, en zou leiden tot een tijdperk van militaire triomfen: “We hadden elke oorlog kunnen winnen, maar we kozen er echt voor om zeer politiek correct of woke te zijn.”

Laat staan dat “politiek correct” niet bepaald het eerste woord is dat in je opkomt als je denkt aan de massale Amerikaanse militaire slachting van burgers in Afghanistan, Irak en daarbuiten. De Amerikaanse minister van Defensie, Pete Hegseth, die vanaf nu zal worden aangeduid als de “minister van oorlog”, stemde in dat de rebranding noodzakelijk is voor “het herstellen van de krijgerse ethos”.

Maar waarom de plotselinge behoefte aan Trump om een krijgerbeeld te projecteren door een snelboot in de Caraïben op te blazen? Kort gezegd, het dient als een handige afleiding van de desolate mislukkingen van de president op andere terreinen om zijn superstoere zelfbeeld waar te maken.

Zijn ultimatums aan de Russische president Vladimir Poetin om de oorlog in Oekraïne te beëindigen, bijvoorbeeld, zijn vruchteloos gebleken. Hetzelfde geldt voor de intermitterende druk op de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om een einde te maken aan de genocide in de Gazastrook, waar Israël in minder dan twee jaar officieel meer dan 64.000 Palestijnen heeft gedood, de meesten vrouwen en kinderen.

Dus waarom niet de “krijgerse ethos” richten op gemakkelijkere doelwitten – die al dan niet Caraïbische vissers kunnen omvatten? Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat Trump Venezuela in zijn vizier heeft. In 2019, tijdens zijn eerste presidentiële termijn, erkende zijn administratie Juan Guaido, de weinig bekende rechtse figuur die zichzelf spontaan interim-president van Venezuela had verklaard, hypothetisch ter vervanging van Maduro.

Het liep echter niet zoals gepland en Guaido eindigde in Miami – maar misschien zullen de Amerikaanse oorlogsschepen die Venezuela omringen helpen om de regimewisseling te versnellen.

Evenmin is dit de eerste keer dat de VS de oude drugsoorlog als excuus hebben gebruikt om burgers in het buitenland te doden, een hypocriete regeling van bijzonder sinistere proporties gezien het feit dat de VS sinds mensenheugenis tot aan de nek in de wereldwijde drugshandel zitten.

Wat betreft het concept van “narcoterrorisme”, dat momenteel door Trump wordt ingeroepen, dateert dit van de vernieuwing van de Patriot Act in 2006, nadat de Amerikaanse Drug Enforcement Agency, bang om zijn relevantie te verliezen in het hele “oorlog tegen terrorisme”-tijdperk, de nieuwe misdaad voorstelde als een “voorrangsdreiging” voor het thuisland.

Dus terwijl de Caraïbische confrontatie van Trump niet echt een afwijking is van het verleden Amerikaanse beleid, maakt zijn zoektocht om de kunst van totale waanzin te perfectioneren het tot een enigszins unieke vertoning.

Tot dusver heeft de Trump-administratie nagelaten om enig bewijs van Maduro’s vermeende drugssmokkelverbindingen te bieden. Maar goed, bewijs is gewoon een “woke” ding, nietwaar?

Uiteindelijk gaat het echter niet echt om Maduro of Venezuela. Het gaat om Trumps behoefte om macht te projecteren door dingen op te blazen.

In augustus organiseerde Trump een topontmoeting in Alaska met Poetin, ogenschijnlijk om de oorlog in Oekraïne te beëindigen, maar eigenlijk om af te leiden van de interne strijd binnen MAGA – inclusief het onderwerp van Netanyahu’s vasthoudendheid om door te gaan met het opblazen van dingen in Gaza.

Nu dient Venezuela als de gekozen afleiding van de zwakke prestaties van de president tegen zowel Poetin als Netanyahu, evenals een podium voor het algemene herstel van een testosteron-gedreven “krijgerse ethos”.

En terwijl het nieuwe Ministerie van Oorlog verdergaat met het opblazen van internationale en nationale wetten samen met een Caraïbische motorboot, zijn het niet alleen de vissers die zich zorgen moeten maken.