Eén teken en ‘antisemitisch’ fruit: De vloek van het Palestijnse leven

Achtergrond van de auteur op Teams – een stilleven afbeelding met vijgen, olijven, druiven, sinaasappels, watermeloen en een paar glazen flessen – werd als “potentieel antisemitisch” beschouwd. Het was een normale Teams-vergadering aan het einde van een drukke week. Collega’s bespraken de plannen voor het ziekenhuisweekend. Ik was daar ook, knikkend, half aanwezig. Mijn gedachten waren elders – bij een bericht dat ik die ochtend eerder naar een vriend in Gaza had gestuurd.

Ik keek op mijn telefoon. Eén vinkje. WhatsApp-gebruikers kennen de tekenen: één vinkje betekent dat het bericht is verzonden. Twee vinkjes betekenen dat het is ontvangen. Twee blauwe vinkjes, het is gelezen. Voor de meeste mensen is het een kleine vertraging. Maar wanneer je een Palestijnse vriend in Gaza een bericht stuurt tijdens een oorlog, heeft één vinkje een gevoel van vrees.

Misschien is zijn telefoon leeg – normaal in een plek waar de stroom 20 maanden geleden is afgesloten. Misschien is er geen bereik – Israël snijdt vaak de communicatie af tijdens aanvallen. Maar er is een derde mogelijkheid waar ik mezelf niet toe laat denken, ook al is het de meest waarschijnlijke uitkomst als je door een genocide heen leeft.

Nog steeds één vinkje. Terug in de vergadering. We ronden af. Plannen worden gemaakt en mensen beginnen na te denken over hun eigen weekendplannen. Ik kijk opnieuw. Nog steeds één vinkje. Dit is de vloek van het zijn van Palestijn. Het gewicht van je vaderland, zijn pijn, zijn mensen meedragen – terwijl je verwacht wordt normaal, beleefd en professioneel te functioneren.

Toen werd me verteld dat mijn Teams-achtergrond “potentieel antisemitisch” was. Het was een stilleven afbeelding: vijgen, olijven, druiven, sinaasappels, watermeloen en een paar glazen flessen. Een stille erkenning van mijn cultuur en wortels. Maar in het huidige klimaat is zelfs fruit politiek. Elk symbool van Palestijnse identiteit kan nu als een bedreiging worden geïnterpreteerd.

Plotseling werd ik ondervraagd, beschuldigd en mogelijk geconfronteerd met disciplinaire maatregelen. Voor een achtergrond. Voor het zijn van Palestijn. Nog steeds één vinkje. Ik voelde me gesilenced, vernederd en blootgesteld. Hoe kon mijn liefde voor mijn cultuur, voor kunst, voor mijn mensen worden verdraaid tot iets haatzaaiends? Waarom is mijn keuze van virtuele achtergrond controversiëler dan het verwoestende geweld dat zich in real-time ontvouwt?

Dit is niet geïsoleerd. Velen van ons – Palestijnen, of iedereen die om Palestina geeft – worden uitgedaagd in onze menselijkheid binnen organisaties, allemaal gedreven door externe druk. En toen gebeurde het. Twee blauwe vinkjes. Mijn vriend was in leven. Hij stuurde een bericht: ze waren hun huis in de vroege uren van de ochtend ontvlucht. Hij droeg zijn kinderen, liep urenlang, liet alles achter. Geen voedsel, geen onderdak. Maar in leven.

Hoe kon ik hem uitleggen wat er die dag met mij was gebeurd? Dat terwijl hij voor zijn leven vluchtte, ik werd bedreigd met disciplinaire maatregelen over een schilderij van fruit? Dat ik werd beschuldigd van racisme om een afbeelding, terwijl hij de vernietiging van hele families aanschouwde?

Dit is wat het betekent om vandaag Palestijn te zijn. Constant navigeren door een wereld die je menselijkheid uitwist, je stem tot zwijgen brengt, je identiteit vervormt. Je wordt verteld dat je pijn politiek is. Je vreugde is provocatie. Je symbolen zijn kwetsend. Ik werk al 25 jaar in de NHS. Het is meer dan een baan – het is een deel van wie ik ben. En nu, samen met twee collega’s, onderneem ik juridische stappen. Niet voor onszelf, maar om de NHS te beschermen tegen externe politieke lobbying. Om duidelijk en stevig te zeggen dat onze Nationale Gezondheidsdienst toebehoort aan zijn patiënten en personeel – niet aan degenen die proberen te zwijgen, te intimideren of het te verdraaien om een giftige agenda te dienen.

Wat me is overkomen is niet alleen onrechtvaardig – het is onwettig. Opkomen voor genocide is niet alleen mijn morele verantwoordelijkheid als mens, maar ook mijn recht als Britse burger in een democratische samenleving. Ik schrijf dit niet om mijn ervaring te vergelijken met het lijden van mijn vriend. Ik schrijf het om de absurditeit, de wreedheid, bloot te leggen van hoe Palestijnen over de hele wereld worden behandeld. Of het nu onder bommen is of onder verdenking, we moeten onze bestaan rechtvaardigen. Het zou niet zo moeten zijn. Palestijn zijn is geen misdaad. Maar te vaak voelt het alsof de wereld het als een misdaad beschouwt.

De auteur onderneemt momenteel juridische stappen, samen met twee NHS-collega’s, om onder andere beschuldigingen van antisemitisme aan te vechten.