Amerikaanse restaurantmedewerkers: ‘Geen belasting op fooien’ ondermijnd door voordelenverlaging

Restaurantwerkers in de VS wijzen op problemen met belasting op fooien

Restaurantwerkers, die in hoge mate afhankelijk zijn van overheidsdiensten voor gezondheidszorg, stellen dat de nieuwe werkvereisten de onzekere uren in de voedingssector negeren. De clausule ‘geen belasting op fooien’ in de Amerikaanse belastingwet belooft meer geld in de zakken van serveerders, bartenders en andere werknemers die fooien ontvangen, maar komt tegelijkertijd met bezuinigingen op diensten zoals Medicaid en SNAP, die veel werknemers in de voedingssector nodig hebben.

De grote belasting- en uitgavenwet van president Donald Trump heeft kritiek gekregen van zowel Democraten als financiële puristen binnen zijn eigen partij. Een voorstel dat echter van het begin af aan zeldzame bipartijdige steun heeft gekregen, is het afschaffen van belastingen op fooien. De senatiewet die dinsdag is goedgekeurd, weerspiegelt de huiswet die vorige maand is aangenomen, en zou deze campagnebelofte van Trump waarmaken, die ook door zijn Democratische tegenstander, voormalig vice-president Kamala Harris, was voorgesteld.

Het huisvoorstel stelt werknemers in staat om alle gerapporteerde fooien van hun belastbaar inkomen af te trekken, terwijl de senatiewet grenzen stelt — $18.500 voor individuen of $25.000 voor gezamenlijke indieners — en het afbouwt voor hogere verdieners. De belastingvoordeel zou eind 2028 aflopen.

Als deze wet wordt aangenomen, kunnen indieners vanaf 2026 enkele of al hun fooien aftrekken. Economen voorspellen dat het verlagen van de belasting op fooien de federale tekorten met $100 miljard kan verhogen in het komende decennium.

Veel restaurantwerkers blijven de federale fooi-minimumloon, of subminimumloon, van slechts $2,13 per uur verdienen. Dit is iets hoger in plaatsen zoals New York, waar het $3,55 per uur is. De wet gaat ervan uit dat fooien het gat vullen om het federale minimumloon van $7,25 te bereiken. Een onderzoek geciteerd door het Witte Huis en uitgevoerd door een fintechbedrijf, toonde aan dat 83 procent van de restaurantwerkers een beleid zonder belasting op fooien steunt. Het plan van Trump is goedgekeurd door de National Restaurant Association.

De wet belooft op het eerste gezicht meer geld in de zakken van serveerders, bartenders en andere werknemers die fooien ontvangen. Maar het is bekritiseerd door werknemersgerichte belangenorganisaties en de werknemers zelf, die waarschuwen om het niet te snel te omarmen omdat het ook gepaard gaat met bezuinigingen op Medicaid en SNAP, waar werknemers in de restaurantsector in hoge mate op afhankelijk zijn.

Volgens One Fair Wage verdient ongeveer 66 procent van de werknemers die fooien ontvangen in de VS niet genoeg om federale inkomstenbelasting te betalen, dus zou het afschaffen van belasting op fooien niet helpen voor de meerderheid van de restaurantwerkers. Ter illustratie: een werknemer die $2,13 per uur verdient, 40 uur per week werkt gedurende 52 weken, zou jaarlijks slechts $4.430,40 verdienen. Werkgevers zijn wettelijk verplicht om het verschil goed te maken als fooien de werknemers niet tot $7,25/u brengen, wat in totaal $15.078 per jaar is. Federale inkomstenbelasting moet worden betaald door degenen die meer dan $14.600 per jaar verdienen. Veel werknemers blijven echter achter door inconsistente schema’s en onbetrouwbare fooien.

Complicaties door werkvereisten

Restaurantwerkers die fooien ontvangen, zijn in hoge mate afhankelijk van diensten zoals SNAP en Medicaid, en zullen nu geconfronteerd worden met nieuwe werkvereisten om deze te ontvangen. De “One Big Beautiful Bill” omvat bijvoorbeeld een werkvereiste voor Medicaid die van werkbare volwassenen van 19 tot 64 jaar vereist dat ze minstens 80 uur per maand werken om in aanmerking te komen.

Voor veel restaurantwerkers is dit gewoon niet haalbaar. Niet vanwege onwil, maar omdat hun uren afhankelijk zijn van de vraag van consumenten. Volgens het Shift Project van de Harvard Kennedy School, dat trends op de werkplek bestudeert, meldde één op de vijf werknemers in de dienstensector dat ze niet zoveel uren kregen als ze zouden willen, met een fluctuatie van 34 procent in het aantal uren van week tot week.

“Ik heb het moeilijk bij Chili’s omdat ze van het geven van mijn volledige vier of vijf dagen per week nu naar slechts één dag per week zijn gegaan. Het varieert echt van week tot week,” zei Ordenana. “Wanneer ik vraag om een extra dag op het schema, zegt de manager, ja, ja, zeker. En dan zetten ze me zelfs niet op het schema. Dus vorige week heb ik helemaal niet gewerkt.”

De vraag naar uit eten gaan begint te dalen nu Amerikanen de hand op de knip houden door de vertraging van de economie en onzekerheid over de impact van de invoertarieven van Trump. Gegevens van de consumentenprijsindex toonden aan dat de uitgaven voor uit eten gaan drie maanden vlak bleven van februari tot april en beginnen te dalen naarmate het midden van het jaar nadert. De consumentenbestedingen worden naar verwachting met 7 procent verlaagd in het midden van het jaar, volgens het Consumer Pulse-rapport van KPMG.

Als gevolg hiervan schat One Fair Wage dat 45 procent van de restaurantwerkers die momenteel zijn ingeschreven voor Medicaid hun zorgverzekering zou kunnen verliezen als gevolg van de mogelijke daling van de uren door de afnemende vraag.

Waarom zijn deze werknemers überhaupt afhankelijk van Medicaid?

“Omdat ze een subminimumloon verdienen en zich niet kunnen veroorloven om voor zichzelf te zorgen.” SNAP-voordelen staan voor een soortgelijke bedreiging. Het Center on Budget and Policy Priorities, een links georiënteerd denktank, voorspelt dat de belastingwet kan leiden tot het verlies van toegang tot cruciale voordelen voor maar liefst 11 miljoen mensen, waaronder restaurantwerkers. Het huisvoorstel zou $300 miljard van SNAP snijden in de komende 10 jaar en de senatiewet zou $211 miljard snijden.

Landelijk is 18 procent van de restaurantwerkers afhankelijk van SNAP-voordelen, waaronder Ordenana. “Hoe ga ik eten? Hoe ga ik overleven? Hoe ga ik huur betalen? En dan, bovenop dat alles, kan ik ook nog eens mijn voordelen verliezen? Hoe is dit mogelijk in Amerika?” vroeg Ordenana retorisch.