Arrestaties van pro-Palestina activisten in Colombia zullen imago van Israël niet verbeteren
OPINIE: De gevolgen van de arrestaties van pro-Palestijnse activisten aan Columbia
De inspanningen van de Trump-administratie om de waarheid over Israël te verdoezelen door Amerikaanse universiteiten te targeten, zullen averechts werken. In april 2024 mobiliseerden studenten in de Verenigde Staten zich om een einde te eisen aan de medeplichtigheid van hun universiteiten aan de genocide in Gaza. Ik schreef toen een artikel waarin ik de opkomst van deze protesten, vooral die aan Columbia University in New York City, als een keerpunt in de wereldwijde beweging voor Palestijnse rechten beschouwde.
Bijna een jaar later slaat de federale overheid hard terug tegen deze protesten en straft de dappere mensen die een leidende rol hebben gespeeld, om Israël te beschermen tegen kritiek en de onmiskenbare medeplichtigheid aan genocide te verdoezelen. Deze maand kondigde de regering-Trump, geleid door zijn nieuw gevormde Task Force om Antisemitisme te Bestrijden, de annulering aan van ongeveer $400 miljoen aan federale subsidies aan Columbia University, omdat het vond dat de universiteit “joodse studenten niet beschermde tegen antisemitische intimidatie”.
Bovendien beloofde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio “de visa en groene kaarten van Hamas-ondersteuners in Amerika in te trekken, zodat zij gedeporteerd kunnen worden” – “Hamas-ondersteuner” is in deze context natuurlijk slechts een codewoord voor iedereen die Palestijnse rechten steunt en bezwaar maakt tegen de herhaalde schendingen van het internationaal recht door Israël.
Rubio’s verklaring was geen lege bedreiging. Eerder deze week werd Mahmoud Khalil, een Palestijnse afgestudeerde van Columbia University die een prominente rol speelde in de protesten van vorig jaar in Gaza, gearresteerd door agenten van de Amerikaanse Immigratie- en Douanedienst (ICE) in zijn appartement in Manhattan, voor de ogen van zijn Amerikaanse vrouw, die acht maanden zwanger is. Ondanks dat hij een groene kaart bezit, wordt hij nu bedreigd met deportatie. Het ministerie van Binnenlandse Veiligheid beschuldigde de voormalige student ervan “activiteiten te leiden die in lijn zijn met Hamas”. Het is onduidelijk of hij geconfronteerd wordt met daadwerkelijke aanklachten of beschuldigd wordt van een misdrijf dat deze behandeling rechtvaardigt.
De beschikbare informatie over de zaak van Mahmoud Khalil wijst op een sombere realiteit: Washington is bereid om een legale permanente inwoner te deporteren voor het spelen van een prominente rol in protesten die kritisch waren en schokkend voor Tel Aviv. Het lijkt erop dat de huidige administratie zo toegewijd is aan het behagen van Israël en het onderdrukken van studentenprotesten tegen genocide, dat zij bereid en gretig is om te trappen op de kernwaarden, rechten en vrijheden van de Verenigde Staten.
Deze ongekende repressie is echter ook een teken van het succes van deze protesten. Trump is bereid om zoveel te riskeren om de anti-genocidekreet die vanuit Amerikaanse universiteiten komt te verstommen, omdat deze protesten – die eens als betekenisloze “ruis” op de campussen werden afgedaan – erin zijn geslaagd om een cruciale pijler van de goed gevestigde PR-strategie van Israël in het Westen omver te werpen.
Studentenprotesten hebben de Palestijnse strijd op de nationale agenda geplaatst en hebben veel Amerikanen aangemoedigd, die normaal gesproken ongevoelig zijn voor de gebeurtenissen in het Midden-Oosten en hun nieuws en commentaar strikt van pro-Israëlbronnen krijgen, om aandacht te besteden aan wat er in Gaza gebeurt. Toen zij aandacht begonnen te besteden, realiseerden velen zich dat Israël geen democratische oase is in een regio vol oorlogszuchtige barbaren, zoals het lange tijd heeft gedaan voorkomen, maar een koloniale buitenpost, een apartheidstaat die momenteel genocide pleegt op een gevangen bevolking.
Deze verschuiving in perceptie heeft de zorgvuldig samengestelde afbeelding van Israël als een morele kracht “die zich slechts verdedigt tegen terroristen” doen afbrokkelen. Dit is niet alleen een kwestie van sentiment. In een Gallup-enquête die deze maand werd gepubliceerd, was de steun voor Israël onder Amerikanen op een historisch dieptepunt, terwijl de sympathie voor de Palestijnse ellende op een historisch hoogtepunt was. De voortdurende repressie van de Amerikaanse administratie tegen studentenprotestanten getuigt van haar wanhoop om deze afbrokkelende façade te behouden.
In haar pogingen om kritiek op Israël op Amerikaanse campussen de kop in te drukken, volgt de Amerikaanse administratie een goed beproefd handboek. Geïnspireerd door Tel Aviv, verwart zij anti-zionisme met antisemitisme en beweert vervolgens dat het anti-zionisme moet uitbannen, net zoals het werkt om antisemitisme uit te bannen, in naam van de openbare veiligheid en “gedeelde waarden”.
Dit script heeft sinds het begin van de genocide in Gaza aan aantrekkingskracht gewonnen in het Congres. In december 2023 heeft de door de Republikeinen gecontroleerde Huis van Afgevaardigden een maatregel (Huisresolutie 894) aangenomen die de “drastische toename van antisemitisme in de Verenigde Staten en de wereld” afwijst en vervolgens “duidelijk en vastberaden” verklaart dat “anti-zionisme antisemitisme is”. Hiermee classificeert het elke kritiek op de staat Israël en zijn acties als een aanval op het Joodse volk.
De inspanningen om antisemitisme met anti-zionisme te verwarren om pro-Palestijnse activisme te onderdrukken en degenen die Palestijnse rechten steunen als hatelijk te bestempelen, winnen ook terrein op universiteiten te midden van de repressie van de Trump-administratie.
In januari van dit jaar, geconfronteerd met twee rechtszaken die het beschuldigden van het niet doen van genoeg om antisemitische intimidatie op zijn campus te voorkomen, stemde Harvard University ermee in om een brede definitie van antisemitisme aan te nemen om een schikking te bereiken. Deze definitie – een product van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) – beschouwt bepaalde gevallen van anti-zionistische of anti-Israëlische kritiek als antisemitisme. Veel universiteiten die met soortgelijke rechtszaken worden geconfronteerd, of simpelweg bang zijn om de woede van de Trump-administratie op zich te halen en federale financiering te verliezen, worden verwacht om hetzelfde te doen.
Echter, geen van deze maatregelen lijkt voldoende om de mensen in het Westen te weerhouden van het erkennen van de waarheid over Israël. Jarenlang slaagde Israël erin om zichzelf aan het Amerikaanse publiek te verkopen als een kleine maar trotse democratie, die heroïsch deexistentiële bedreigingen afweert. Maar de massa’s dood en verderf in Gaza hebben Amerikanen – en de westerse wereld – gedwongen om de angstaanjagende waarheid achter dat verhaal onder ogen te zien. De willekeurige bombardementen en grondinvasies van het Israëlische leger hebben Gaza volledig verwoest, gezinnen decimerend en scholen en ziekenhuizen tot puin omvormend.
Ver van een kleine buitenpost van “beschaving” in een “barbaarse” regio, is Israël een meedogenloze door de VS gesteunde nucleaire macht met een van de meest geavanceerde legers ter wereld, die inheemse mensen aanvalt om hen gevangen te houden in een klein hoekje van hun eigen land. Het gebruikt een grotendeels Amerikaans arsenaal om regelmatig “het gras te maaien” in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, meer land te stelen door zijn illegale nederzettingen uit te breiden en Gaza onder een land-, lucht- en zeeblokkade te houden.
Terwijl zich de genocide in Gaza ontvouwde over het afgelopen anderhalf jaar, vulden foto’s van verminkte kinderen de tijdlijnen terwijl protestanten in de VS, en vooral op universiteitscampussen, de tragische realiteiten van het leven onder de door de VS gesteunde Israëlische bezetting onder de aandacht brachten. Wat overbleef van de zorgvuldig gecureerde afbeelding van Israël begon te vervallen.
Politici die de verwarring van anti-zionisme met antisemitisme steunen, beweren dat ze dit doen om haat te bestrijden. Toch zien we keer op keer hoe dezelfde krachten zwijgen wanneer Joodse activisten worden verwijderd uit protesten of geconfronteerd worden met politiegeweld omdat ze solidair zijn met Palestijnen. Als hun oprechte zorg antisemitisme was, zouden ze zich ook inzetten voor het verdedigen van de rechten en veiligheid van Joodse mensen die zich aansluiten bij de Palestijnse zaak. In plaats daarvan gebruiken ze het enkele gefluister van “antisemitisme” om hele protestbewegingen te smaden, terwijl ze miljarden aan hulp naar een buitenlandse regering doorsluizen die systematisch de menselijkheid en staatkundige rechten van Palestijnen al meer dan zeven decennia ontkent.
De waarheid is dat de studentenactivisten aan Columbia – net als die aan talloze andere universiteiten – geen onderdrukking hebben uitgenodigd of een campagne van haat hebben georganiseerd. Ze kwamen op voor de mensenrechten van Palestijnen. Ze drongen er bij hun instelling op aan om te stoppen met profiteren van, of het negeren van, de massamoord op Palestijnen in Gaza. Terug kreeg de federale overheid hen en hun school met woede en vergelding, waardoor geen enkele academische instelling het waagt om hun protest te herhalen zonder het risico op financiële verwoesting.
Maar de inspanningen van de administratie hebben duidelijk averechts gewerkt. De golf van pro-Palestijnse activisme die begon aan Columbia is alleen maar versterkt door de repressie van de administratie en de schrille beelden van menselijk lijden die uit Gaza komen.
