De Verlangen naar Syrië: Redenen voor de Waardevolle Aantrekkingskracht

OPINIE

Syrische oorlog: Waarom Syrië zo gewild is

Syrië is vandaag de dag de meest dynamische diplomatieke locatie in het Midden-Oosten, omdat het de meest strategisch betwiste is – zoals het al millennia is. De uitkomst van de concurrentie om de Syrische regering en allianties te controleren zal de politieke trends in de Levant en het bredere Midden-Oosten de komende jaren bepalen.

Drie concentrische cirkels van binnenlandse, regionale en mondiale actoren strijden om macht en invloed in Syrië vanwege de unieke positie en status van het land. Het is een zeldzaam compleet en betekenisvol Arabisch land, dankzij zijn menselijke en natuurlijke hulpbronnen, strategische geografie en politieke, culturele en etnische banden in het Midden-Oosten en de wereld.

Vandaag de dag, zelfs in zijn vervallen staat na een halve eeuw van autocratisch misbruik en 13 jaar oorlog, herbergt Syrië honderden diplomaten, zakenlieden, burgeractivisten en opportunisten. Maar dit is niet nieuw.

De mensen en heersers van het land Syrië hebben dit gedurende de afgelopen 5.000 jaar ervaren, sinds Damascus en Aleppo opkwamen als productieve, levendige en strategische stedelijke centra in het derde millennium voor Christus. Gedurende de geregistreerde menselijke geschiedenis heeft het land en de bevolking van Syrië consequent kennis, waarden, voedsel, rijkdom, cultuur, technologie en identiteiten voortgebracht, die hun land tot een strategisch en gewild wereldwijd kruispunt maakten.

Een reis over land door Syrië onthult overlappende netwerken van wegen, forten, boerderijen, watersystemen en stedelijke centra die lange tijd de oost-west en noord-zuid handelsroutes hebben bediend die Azië, Europa en Afrika met elkaar verbinden. Langs deze routes staan de belangrijkste entrepotsteden van Syrië – Aleppo, Damascus, Homs, Hama, Deir az-Zor, Palmyra, Deraa, Latakia en anderen – die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van het land. Diverse etnische en religieuze groepen hebben vreedzaam samengeleefd in deze strategische stedelijke centra – Soennieten, Sjiieten, Alawieten, Druzen, Christenen, Armeniërs, Joden, Arabieren, Koerden, Circassiërs, en een paar anderen. Door de geschiedenis heen leefden ze samen door verschillen te onderhandelen via formele en informele mechanismen die in deze steden zijn gevestigd.

Syrië is altijd speciaal geweest en blijft dat omdat het het meest volledige Arabische land is dat beschikt over alle eigenschappen van een echte staatsvorming en nationale identiteit. Deze omvatten vruchtbare grond en waterbronnen; minerale en agrarische rijkdom; een industriële basis; menselijke rijkdom in bekwame burgers, bekwame managers en ondernemende zakenlieden; een plurale samenleving in levendige en creatieve stedelijke centra, naast diepgewortelde dorpen en plattelandsgebieden; een sterke nationale en culturele identiteit; en toegang via land en zee tot de rijkdom en handelsroutes van drie continenten.

Het is ook een belangrijk land vanwege zijn intrinsieke rijkdom en strategische geografie. Oude en moderne rijken – van Griekenland, Rome, Perzië, Byzantium, en India tot Groot-Brittannië en Frankrijk, om nog maar te zwijgen van Rusland en de Verenigde Staten – hebben gestreden om Syrië te controleren om toegang te krijgen tot zijn hulpbronnen en belangrijke transcontinentale routes die het doorkruisen. Als je wilt begrijpen hoe dat werkt, breng dan een paar dagen door in het Sheraton Hotel in Damascus.

Meer dan enig ander Arabisch land, inclusief het moderne Egypte en de energie rijke Golfstaten, is Syrië ook belangrijk omdat het emotionele en identiteitsgolven uitstraalt die reflecteren wat gewone Arabieren zoeken om zowel hun menselijke als burgerlijke aspiraties te vervullen. Op verschillende momenten in de afgelopen eeuw kwamen deze gevoelens voort uit de gebieden van pluralisme, constitutionalisme, islamisme, antikoloniaal verzet en Arabisme.

Syrië is ook belangrijk voor mensen over de hele wereld om te begrijpen, omdat de ervaring van het land ons in één klap herinnert aan de sterke punten, zwaktes, mislukkingen, identiteiten en aspiraties van de moderne Arabische regio.

Gedurende millennia betekende “Syrië” het grotere Groot-Syrië, of Bilad-el-Sham (“Het Land van Sham”), dat het grootste deel van de Levant en delen van de Vruchtbare Halve Maan omvatte, die nu Libanon, Syrië, Jordanië, Israël, Palestina, en delen van Turkije en Irak zijn.

Het werd ingekort na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk door het Frans-Britse imperialisme dat de geboorte van een constitutionele monarchie verhinderde die verankerd was in een gekozen assemblee in 1920. De daaropvolgende door kolonialisme gecreëerde staat leed voorspelbaar onder dezelfde problemen en kwetsbaarheden die de meeste Arabische landen vandaag de dag kenmerken.

Deze omvatten: antikoloniale weerstand en een strijd voor onafhankelijkheid die nooit volledige soevereiniteit bereikte; voortdurende buitenlandse militaire interventies; pogingen tot consulterende en participatieve besluitvorming die altijd eindigden in dictaturen en militaire heerschappij; periodes van oprechte ontwikkeling in onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en economische groei die uiteindelijk stagneerden en verslechterden, door corruptie, wanbeheer en gebrek aan verantwoording; en plurale samenlevingen die vaak ten prooi vielen aan sektarische oorlogen, aangewakkerd door externe krachten.

Tegenwoordig volgen veel Arabische en andere burgers in onze regio de transformatie van Syrië met hoop en bewondering. We willen allemaal dat Syrië de eerste zelfbepalende, door burgers gevalideerde, en werkelijk democratische en soevereine staat van de moderne Arabische wereld wordt.

Het ontgaat niemand van ons dat de huidige leiding van Syrië voortkomt uit islamistische groepen die zijn gevormd in het door de VS bezette Irak en het regime van Bashar al-Assad hebben omvergeworpen met hulp van de VS, Israël, Turkije en andere niet-Syrische landen. Dit versterkt alleen maar onze aanmoediging voor de Syriërs om hun ambitieuze doelen te bereiken.

Regionale en internationale machten die zich inspannen om de nieuwe Syrische leiding te beïnvloeden, zullen omkopingen, wapens en misleiding gebruiken om ervoor te zorgen dat het nieuwe Syrië dat opkomt, zich aan hen aanpast. Als de nieuwe autoriteiten zich verzetten, zullen ze zeker worden geconfronteerd met buitenlandse geïnspireerde en gefinancierde pogingen om hen omver te werpen, zoals in het verleden zo vaak in deze regio is gebeurd.

Op een bepaalde manier is de strijd van Syrië voor een waardige, stabiele staatsvorming vandaag de dag de vertraagde culminatie van het historische maar onderdrukte decennium van massale Arabische opstanden voor democratie, pluralisme en gelijke rechten voor iedereen. Net als in 1920 test Syrië vandaag ook of externe machten hun burgers kunnen toestaan zich te definiëren en een voorbeeld te stellen voor de rest van de regio. Als er een Arabische burgerij is die dit kan bereiken, zijn het de Syriërs, omdat zij zich al 5.000 jaar op dit moment voorbereiden.