Studie onthult: Nikkelwinning vormt ernstige bedreiging voor klimaatactie
Locaties van nikkel mijnen en onontwikkelde nikkelvoorraden vergeleken met bovengrondse biomassa koolstofwaarden.
Het kappen van land voor nikkel mijnen vormt een ernstigere bedreiging voor het klimaat dan aanvankelijk werd gedacht, zo blijkt uit een studie onder leiding van een onderzoeker van de Universiteit van Queensland.
Dr. Evelyn Mervine van de School of the Environment van UQ analyseerde gegevens van 481 internationale nikkel mijnsites en onontwikkelde voorraden en ontdekte dat de landvoetafdruk van nikkelwinning vier tot 500 keer groter kan zijn dan eerder gerapporteerd.
“Nikkel wordt veel gebruikt in infrastructuur voor hernieuwbare energie, zoals in batterijen en corrosiebestendig staal, en de vraag wordt naar verwachting tegen 2050 verdubbeld om lage-koolstoftechnologieën te ondersteunen,” zei Dr. Mervine.
“Echter, de biomassa koolstofemissies door vegetatiekap voor nikkel mijnen worden bijna altijd over het hoofd gezien in de koolstofaccounting, duurzaamheidsrapporten en inkoopbeslissingen.”
“Nikkel is een van de gemakkelijkste metalen om te recyclen, en volgens het Nickel Institute wordt ongeveer 68% al gerecycled. Maar zelfs als we het nikkelrecyclen verhogen tot 100%, zullen we nog steeds meer nikkel moeten produceren voor hernieuwbare energie technologieën, zoals elektrische auto’s en zonne-, wind- en geothermische energiecentrales.”
Aangezien nikkelwinning momenteel onvermijdelijk is, benadrukte Dr. Mervine de noodzaak voor mijnbouwbedrijven om nieuwe mijnen te vermijden in gebieden waar ‘onherstelbare koolstof’ aanwezig is—koolstof opgeslagen in ecosystemen zoals oude regenwouden en mangroven, die eenmaal gekapt nooit meer teruggebracht kunnen worden naar hun oorspronkelijke biomassa-densiteiten.
Dr. Mervine merkte op dat de biomassa koolstofemissies sterk variabel zijn, afhankelijk van de locatie van de nikkel mijn.
“Bij sommige nikkel mijnen zijn de biomassa koolstofemissies bijna nul, terwijl de emissies bij andere aanzienlijk zijn—bijvoorbeeld in vergelijking met de emissies van diesel die door mijnbouwvoertuigen wordt gebruikt of de kolen die in een nikkelsmelter worden verbrand,” zei ze.
“Ongeacht de ernst van deze emissies, moeten ze gerapporteerd worden. Bedrijven moeten prioriteit geven aan de ontwikkeling en uitbreiding van mijnsites in gebieden met lage biomassa-densiteiten, zoals in woestijnen, in plaats van in regenwouden, terwijl ze uiteraard ook rekening houden met andere milieueffecten dan alleen koolstof.”
Senior Auteur Adjunct Associé Professor Laura Sonter zei dat mijnbouwbedrijven meerdere stappen moeten ondernemen om de landtransformatie te minimaliseren terwijl ze voldoen aan de groeiende vraag naar nikkel.
“Het is essentieel dat alle mijnsites beginnen met het in kaart brengen, volgen en rapporteren van hun landgebruik en de bijbehorende koolstofemissies door ontbossing,” zei ze. “Dit zal bedrijven, kopers, overheden en andere belanghebbenden in staat stellen om geïnformeerde beslissingen te nemen over de beste manier om het nikkel te betrekken dat nodig is voor lage-koolstoftechnologieën.”
Dr. Mervine voltooide dit onderzoek als onderdeel van haar Master of Science aan de Universiteit van Edinburgh.
