Klimaatwetenschappers bepalen waterbehoeften voor klimaatmitigatie door ecosysteemherstel

Kader voor het verhogen van het potentieel voor koolstofherstel onder waterbronnenbeperkingen.

Wereldwijd zijn ontbossing en landbouwpraktijken verantwoordelijk voor de degradatie van vitale ecosystemen. Hoewel er veel belangstelling is voor klimaatactie door het herstellen van deze gedegradeerde gebieden met bossen en andere ecosystemen, is het onduidelijk hoe haalbaar dat zou zijn en welke voordelen dit met zich meebrengt.

Vorige studies hebben de effecten van ecosysteemherstel op beschikbare waterbronnen en in omgevingen met waterbeperkingen niet in overweging genomen. Waterschaarste is al een belangrijk probleem wereldwijd dat waarschijnlijk in de toekomst alleen maar erger zal worden.

Josh Fisher, universitair hoofddocent Milieuwetenschappen aan het Schmid College of Science and Technology van Chapman, zegt: “Er is veel belangstelling voor klimaatactie door het herstellen van deze gedegradeerde gebieden met bossen en andere ecosystemen. Deze studie is precies wat nodig is om het idee van ecosysteemherstel als een natuurgebaseerde klimaatoplossing in de praktijk te brengen.”

De studie, geleid door wetenschappers op vier verschillende continenten en gepubliceerd in Nature Water, evalueert hoeveel van deze gebieden hersteld zou kunnen worden, de hoeveelheid koolstof die uit de atmosfeer kan worden vastgelegd en in die herstelde gebieden kan worden opgeslagen (om klimaatverandering te mitigeren), en hoeveel water nodig is om die ecosystemen te ondersteunen. De auteurs vergeleken vervolgens die waterbehoeften met de werkelijke en verwachte toekomstige waterbeschikbaarheid.

De bevindingen bieden een genuanceerd inzicht in de afwegingen en synergieën tussen koolstofvastlegdoelen en waterzekerheid, en bieden een empirisch kader om de duurzame uitvoering van ecosysteemherstelstrategieën te begeleiden.

Belangrijkste bevindingen

Hun analyse onthult dat maximale koolstofherstel op wereldwijde schaal zou leiden tot een daling van 26% in de wereldwijde waterbeschikbaarheid per hoofd van de bevolking. In de huidige periode zouden 38 van de 175 landen een daling van meer dan 100% ervaren, wat in feite hun watervoorzieningen zou uitputten.

Evenzo zouden 20 landen die momenteel geen waterschaarste ervaren, onder maximale koolstofherstelcondities in een waterschaarste situatie terechtkomen, vooral Australië. Omgekeerd zouden 58 landen een verhoogde waterbeschikbaarheid per hoofd van de bevolking ervaren.

Over het algemeen suggereren de resultaten dat koolstofherstel een nadelige impact kan hebben op de waterzekerheid in de meeste landen, vooral in droge gebieden en dichtbevolkte regio’s.

Naarmate landen hun net-zero strategieën uitlijnen, moeten de verschillende afwegingen tussen koolstofopslag en waterbronnenbeheer in verschillende klimatologische, ecologische en maatschappelijke contexten zorgvuldig worden overwogen. Deze studie dient als basis voor een meer synergetische integratie van koolstofherstel en waterzekerheidsdoelstellingen, en biedt richting aan beleidsmakers, onderzoekers en praktijkmensen.