De genocide heeft me het gevoel gegeven een vreemdeling in mijn eigen land te zijn

OPINIE

Het genocide heeft me het gevoel gegeven een vreemdeling te zijn in mijn eigen vaderland. De oorlog heeft mijn gemeenschap, mijn stad en mijn gevoel van erbij horen vernietigd en heeft me achtergelaten in een staat van diepe vervreemding.

Ik ben geboren en getogen in Bani Suheila, een stad van 40.000 mensen in het Khan Younis-gouvernement van Gaza. Het was een plek waar iedereen elkaar kende. We woonden in een groot huis, omringd door mijn uitgebreide familie en velden met olijfbomen en fruitbomen. Onze hechte gemeenschap bood een gevoel van veiligheid en comfort.

Vijftien maanden onophoudelijke oorlog hebben dit gevoel van erbij horen vernietigd. Mijn familie en ik zijn al verschillende keren gedwongen ontheemd geraakt, en hoewel we nog steeds binnen Gaza, binnen Palestina zijn, voel ik me als een vreemdeling.

In december 2023 moesten we voor het eerst ons huis verlaten. We vluchtten naar wat Israël een “veilige zone” noemde in het al-Mawasi-gebied van Khan Younis. Toen we arriveerden, was er totale chaos, en we hadden moeite om een klein plekje op het zand te vinden om een tent op te zetten.

We waren omringd door mensen die we niet kenden. Palestijnen uit heel Gaza waren naar het gebied gevlucht. Terwijl ik door het kamp wandelde, zag ik alleen maar onbekende gezichten. Mensen keken me met vage blikken aan, alsof ze stilletjes vroegen: “Wie ben jij, vreemdeling?”

Al-Mawasi was vroeger een strand waar mijn vrienden en ik graag naartoe gingen om te ontspannen. Het was hartverscheurend om het veranderd te zien in een ontheemdingkamp vol mensen die rouwen om het verlies van hun huizen en geliefden.

In februari moesten we naar Rafah vluchten. Nadat de Israëlische bezetting gedwongen ontheemdingorders had uitgevaardigd voor verschillende delen van de Gazastrook, kwamen een miljoen daklozen samen in de zuidelijke stad. Wij waren er een van.

De straten en openbare plaatsen waren overvol met ontheemden die overal tenten opzetten waar ze maar ruimte konden vinden. Toch leek de plek voor mij op een woestijn: kaal en onherbergzaam.

Mijn familie en ik leefden in een tent in constante ellende, net als de rest van de ontheemden. Dagelijks dwaalde ik door de steegjes van de stad, hopend voedsel te vinden om te kopen – als ik het me kon veroorloven. Vaak kwam ik met lege handen terug.

Af en toe kwam ik iemand tegen die ik kende – een vriend of familielid – wat momenten van vreugde bracht, gevolgd door diepe verdriet. De vreugde kwam voort uit het ontdekken dat ze nog leefden, maar het veranderde al snel in verdriet wanneer ze me vertelden dat iemand anders die we kenden was gemarteld.

Mijn vriend of familielid merkte onvermijdelijk op dat ik aanzienlijk was afgevallen, met een bleke gelaatsuitdrukking en een fragiel lichaam. Ze gaven vaak toe dat ze me bij een eerste aanblik niet herkenden.

Ik keerde terug naar mijn tent met een beklemmend gevoel op mijn borst, overweldigd door een gevoel van vervreemding. Ik was niet alleen omringd door vreemden, maar werd ook een vreemdeling voor degenen die me kenden.

Het lijden van de ontheemden was continu en ondraaglijk. Niets was erger dan het nieuws van een nieuwe gedwongen ontheemding, dat meestal kwam in de vorm van pamfletten die door Israëlische oorlogsvliegtuigen boven ons werden gedropt. We haastten ons om onze bezittingen te verzamelen, wetende dat deze oorlogsvliegtuigen snel zouden terugkeren – niet met meer pamfletten, maar met meer bommen.

In april lieten de Israëli’s pamfletten vallen waarin stond dat we gedwongen werden Rafah te verlaten. We vluchtten met een kleine tas die de weinige bezittingen bevatte die we hadden en de last van alles wat we hadden doorstaan: honger, angst en de pijn van het verliezen van geliefden.

We keerden terug naar Khan Younis – naar het westelijke deel, dat Israël “veilig” noemde – om alleen maar de plek te vinden die verwoest was en zonder enige tekenen van leven. Alle wegen, winkels, onderwijsinstellingen en woongebouwen waren veranderd in puin.

We moesten onze tent opzetten naast verwoeste huizen. Ik dwaalde door de straten en staarde in ongeloof naar de omvang van de verwoesting die de Israëlische bezetting had achtergelaten. Ik herkende de stad die ik vroeger vaak met mijn vrienden bezocht niet meer.

In augustus, voor het eerst sinds de oorlog begon, slaagde ik erin ons buurtschap in Bani Suheila, ten oosten van de stad Khan Younis, te bereiken. Ik dacht dat de gevoelens van vervreemding daar zouden eindigen, maar dat deden ze niet.

Ik liep tussen mensen die ik kende en die mij kenden, maar de vreemde blikken bleven aanhouden – niet omdat ze me niet herkenden, maar omdat ik er veel slechter uitzag dan ze me ooit hadden gezien. Ze keken naar me in verbazing, alsof ik iemand anders was geworden. Hun blikken verdiepten alleen maar mijn gevoelens van vervreemding, eenzaamheid en verlies.

Ik had moeite om de verwoesting en het verdwijnen van alle plekken en herkenningspunten die mijn geboorteplaats ooit bepaalden te begrijpen. Het huis waarin ik was opgegroeid was door een enorme brand, veroorzaakt door beschietingen, tot as verbrand. Binnenin was het gevuld met puin, onze bezittingen veranderd in iets dat leek op stukken kolen.

Vandaag, na 15 maanden oorlog, zijn we nog steeds ontheemd. Overal waar ik ga, vragen mensen me: “Oh, ontheemde, waar kom je vandaan?” Iedereen kijkt me met een vreemde blik aan. Ik heb alles verloren, en wat me nog rest is het enige dat ik throughout deze oorlog had willen afschudden: het gevoel van vervreemding. Ik ben een vreemdeling geworden in mijn eigen vaderland.