Vluchtige Wapenstilstand in Gaza: Een Breekbare Kalmte temidden van Voortdurende Strijd
Gaza: Een fragiele kalmte temidden van een eindeloze strijd
Als Palestijn kan ik niet anders dan me af te vragen: is dit werkelijk een stap naar vrede of gewoon weer een hoofdstuk in een verhaal van uitgestelde gerechtigheid en langdurig lijden?
De aankondiging van een staakt-het-vuren in Gaza markeert ongetwijfeld een cruciaal moment in het voortdurende conflict. Voor degenen onder ons die dit conflict hebben getuigd, ervaren en vervolgens van een afstand hebben gerouwd en gepleit, biedt deze pauze in de vijandelijkheden een kans om na te denken over de afgelopen 15 maanden en de zware prijs die voor deze vluchtige kalmte is betaald.
Voor mij voelt het ontvangen van dit nieuws als staan in het oog van de storm, in een moment van spookachtige kalmte omringd door chaos en vernietiging. Het markeert voor mij in ieder geval het einde van het bloedvergieten, maar de waarheid is dat degenen die we verloren nooit zullen terugkeren, en deze littekens zullen nooit genezen. Hoe zou een staakt-het-vuren dat ooit kunnen veranderen?
Staakt-het-vuren worden vaak gevierd als overwinningen voor de diplomatie, maar voor mij zijn ze meer als pauzes in een constante nachtmerrie. Deze laatste overeenkomst herinnert ons eraan dat het overleven voor de mensen in Gaza vaak afhankelijk is van de fragiliteit van de politiek. Kinderen, moeders en vaders dragen het ondraaglijke gewicht van onzekerheid. Ik vraag mezelf af: is dit echt een stap naar vrede, of gewoon weer een hoofdstuk in een verhaal van uitgestelde gerechtigheid en langdurig lijden?
De voorwaarden van het staakt-het-vuren, bereikt onder immense internationale druk, omvatten een stopzetting van luchtaanvallen en raketvuur, samen met bepalingen om humanitaire hulp in Gaza toe te staan. Deze maatregelen zijn wanhopig nodig. Maar de noodzaak ervan is ook een aanklacht tegen de internationale gemeenschap die te laat heeft gehandeld om de crises te voorkomen die dergelijke maatregelen noodzakelijk maken. Hulp is van vitaal belang, maar kan de wonden van onderdrukking, die open en bloeden, niet helen. Tijdelijke vrede kan het recht om vrij te leven en te dromen voorbij overleven niet vervangen.
Het Internationaal Gerechtshof (ICJ), het Internationaal Strafhof (ICC) en hun arrestbevelen, die bedoeld waren om misdaden tegen ons volk aan te pakken, worden overschaduwd door politieke inactiviteit. Zal de wereld deze mechanismen nastreven wanneer de oorlog eindigt, of zal gerechtigheid begraven worden onder een berg van bureaucratie en onverschilligheid? Het falen om verantwoordelijkheid te handhaven voor, tijdens en na het conflict onthult hoe diep flawed deze instellingen zijn.
Hulp is van vitaal belang, maar kan de wonden van onderdrukking niet helen. Tijdelijke vrede kan het recht om vrij te leven en te dromen voorbij overleven niet vervangen. Dit stelt een andere cruciale vraag: zullen Palestijnen ooit hun rechten krijgen om volledige controle te hebben over hun politieke en diplomatieke pad naar gerechtigheid, of zullen ze altijd van het politieke toneel worden verwijderd en worden afgebeeld als slachtoffers? Hoewel internationale erkenning van ons leed cruciaal is, moeten we een pad naar onafhankelijkheid uitstippelen, weg van onbetrouwbare mondiale machten.
Voor Palestijnen, vooral voor degenen in Gaza, is de belegering een soort oorlog op zich. Het is geweld zonder bommen, maar niet minder verwoestend. De blokkade, die nu al 17 jaar aanhoudt, heeft de levenssamenleving eroderen. Het heeft gezinnen beroofd van kansen, hen de toegang tot basisrechten ontzegd en een dagelijkse strijd opgelegd die de grenzen van menselijke uithoudingsvermogen tart. Hoe bouwen we een leven op in zulke omstandigheden, wetende dat dit staakt-het-vuren net zo snel kan instorten als het kwam? Hoe dromen we van een toekomst wanneer het heden aanvoelt als een eindeloze staat van rouw?
Tijdens de oorlog hebben beslissingen zoals het stopzetten van de financiering van de Verenigde Naties Hulp- en Werkorganisatie voor Palestijnse Vluchtelingen (UNRWA) de humanitaire crisis verergerd. De onmacht van de internationale gemeenschap, inclusief entiteiten zo uiteenlopend als de VN, de G8 of BRICS, om tijdig in te grijpen om dergelijke vitale levenslijnen voor Palestijnen te herstellen, benadrukt verder haar falen om het burgerleven te beschermen en humanitair recht te handhaven. Wat gebeurt er wanneer de vangnetten, al te fragiel, willekeurig worden afgenomen zonder wereldwijde weerstand die sterk genoeg is om de crisis te verlichten?
De internationale gemeenschap, met name westerse machten, moet hun rol in het in stand houden van deze cyclus onder ogen zien. Verklaringen van steun voor staakt-het-vuren klinken hol wanneer ze niet gepaard gaan met betekenisvolle actie, verantwoordelijkheid, bescherming voor burgers en een echte inzet om de onderliggende oorzaken van dit conflict aan te pakken. De machtsongelijkheid, de brute realiteit van de bezetting, de verstikkende blokkade – dit zijn geen perifere kwesties. Het zijn de kern van het probleem.
Hoe kunnen we dezelfde Amerikaanse regering vertrouwen – nu geleid door Biden en binnenkort Trump – die druk uitoefende voor dit staakt-het-vuren terwijl haar acties consequent de vrede in de regio ondermijnen? Beslissingen van de eerste regering van president-elect Donald Trump om de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen en de Golanhoogten als onderdeel van Israël te erkennen, zijn scherpe herinneringen aan een agenda die macht boven gerechtigheid prioriteert. Bovendien blijft de vrees bestaan dat deze regering haar focus op de Westelijke Jordaanoever zal verleggen en dezelfde beleid van geweld en ontheemding daar zal toepassen. Dergelijke beslissingen tonen aan dat elke pauze in geweld niet gelijk staat aan een verschuiving in beleid of prioriteiten.
Terwijl ik dit moment verwerk, voel ik zowel een flonker van hoop als een vloedgolf van woede. Hoop dat deze pauze levens kan redden, en woede dat het zoveel lijden heeft gekost om zelfs dit fragiele punt te bereiken. De camera’s zullen snel weer wegdraaien, de aandacht van de wereld zal verschuiven, maar voor ons is dit geen einde. Staakt-het-vuren zijn geen vrede. Het zijn momenten van stilte in een eindeloze storm. Totdat gerechtigheid is gerealiseerd, totdat waardigheid en gelijkheid meer zijn dan verre dromen, zal de cyclus doorgaan.
Dit is niet om de betekenis van het staakt-het-vuren voor degenen wier leven elke dag aan een zijden draadje hangt te verkleinen. Voor velen betekent het het verschil tussen leven en dood. Maar als Palestijn kan ik de diepere waarheid niet negeren: vrede is niet alleen de afwezigheid van oorlog. Het is de aanwezigheid van gerechtigheid. Het is de vrijheid om zonder angst te leven, om opnieuw op te bouwen zonder de zekerheid van vernietiging, om zonder grenzen te dromen. Iets minder is geen vrede. Het is overleven. En overleven is niet genoeg voor mensen die zoveel meer verdienen.
